دین راه گشا بود و تو گمگشته ی دینی

ظهر روز 22 بهمن، وقتی مردم در راه بازگشت به خانه هاشان بودند، خبری واحد با تیترهای مشابه به عنوان خبر اول خبرگزاری ها وسایت های خبری خارجی فارسی زبان نقش بست.

 

مشخص است رسانه های بیگانه همواره به دنبال بهانه ای هستند تا از نشان دادن حماسه ی مردمی که همیشه شگفتی می آفرینند، طفره روند اما این بار با توجه به شواهدی می توان گفت ماجرا فراتر از یک حرکت ساده یا خود جوش! بوده است.

با توجه به تاکیدهای مکرر رهبر معظم انقلاب اسلامی مبنی بر لزوم وحدت  و پرهیز ایجاد تشنج در کشور، حرکت برخی افراد -که البته ممکن است لباس روحانیت به تن نیز داشته باشند- در پرتاب مهر و کفش و اخلال در برنامه ی جشن  پیروزی انقلاب اسلامی، آنقدر دور از ذهن بود که مایه ی بهت عاقلان و شادی دشمنان شد. قطعا بیان این مطلب دفاع از یک فرد یا رئیس یک قوه و محکومیت فرد یا مسئول دیگری نسیت وهرکسی به هر نحوی تا روز انتخابات مخل وحدت باشد، عقلا و شرعا و عرفا به اندازه ی عملش به مردم و نظام جمهوری اسلامی خیانت کرده است. اما نکته ی مهم در تکمیل شدن معنادار یک پازل از پیش طراحی شده دارد. همان طور که آیت الله موحدی کرمانی در خبطه های نماز جمعه ی هفته گذشته  در مورد وقایع مجلس در جلسه ی وزیر کار بیان کردند، «خیلی ها به دنبال این هستند که بدانند در جریان اخیر مقصر کیست، چه بسا در آینده نزدیک این موضوع روشن شود و البته برای بعضی هم اکنون نیز روشن شده است». از پیش مشخص بود که پشت این حرکت قطعا توطئه هایی وجود دارد.(+) لذا شعارهای دیروز جمعی اندک- که ضرری بسیار بیشتر از ارزش و تعدادشان داشت- و هماهنگی آن با شعارهایی که در استقبال مهندس مشایی پس از بازگشت از سفر مصر در فرودگاه و تکرار همان شعار توسط رئیس جمهور در پایان سخنرانی اش در روز راه پیمایی 22 بهمن، روشن نمود در آینده بیشتر از این گروه و برنامه هایشان خواهیم شنید.(+)

 

بعد از اتفاقی که در حرم حضرت معصومه سلام الله علیه رخداد یاد مراسم بزرگداشت ارتحال امام ره در سال 89 افتادم.

آن سال وقتی مردم با شعارهای خود مانع از سخنرانی سیدحسن خمینی، نوه ی حضرت امام ره شدند، با توجه به حوادث سال 88 و مواضع وی، از حرکت مردم کمی خوشحال شدم و برای خود توجیه آوردم که بلاخره مردم باید جایی نارضایتی خود را اعلام کنند، اما حالا به این نتیجه رسیدم حتی اعتراض  همان سال نیز درست نبوده است؛ زیرا حداقلش این است که چنین حرکاتی را باب میکند و موجب رشد بی اخلاقی در کشور می باشد. و برماست عبرت گرفتن از آمد و شد روزگار، چرا که «هر که نامخت از گذشت روزگار    هیچ ناموزد ز هیچ آموزگار»

 

---

عنوان از  شعری از فاضل عزیز گرفته شده:

دین راه گشا بود و تو گمگشده ی دینی

تردید کن ای زاهد اگر اهل یقینی

اوج نگاه به دنیا

به نام خدا

این روزها وقتی مدام در خانه، در دانشگاه، در راه و حتی بی راه، با خانواده، آشنایان، هم کلاسی ها، دوستان و حتی دشمنان صحبت از وضعیت اخلاقی جامعه، گرانی، دهه ی فجر، چرایی انقلاب، موفقیت یا عدم موفقیت در حفظ و  ادامه راه انقلاب، فساد و بی اخلاقی در رده های بالای حکومت، سخن ها شنیده و گفته می شود، تلخی غمی عمیق در دلم خود نمایی می کند؛ ولی چند شب پیش، بحثی دوستانه اما جدی و طولانی با یکی از اقوام نزدیک انجام شد که به فکر عمیق و شک های بنیانی در بسیاری امور دینی و انقلابی نیاز داشت. پس از پایان صحبت ها، درگیری درونی ام همچنان پابرجا بود و باخود کلنجار می رفتم، در همان حال مسئله ای به ذهنم رسید که کمی تلخی آن غم را شیرین و وجودش را ارزشمند کرد. با خود گفتم گرچه جنگ تحمیلی سخت بود و چه بسیار ضربه های جبران ناپذیر به کشور و مردم وارد کرد، اما مجاهدان راه حق، آنرا تبدیل دفاع مقدس و عرصه ی توامان جهاد اصغر و اکبر کردند و امام ره آنرا نعمت الهی نامید؛-هرچند ما آرزو و تلاش می کنیم کسی دیگر حتی جرات فکر حمله را به ما نکند- درست است که فتنه های رنگارنگ، مخصوصا حوادث بعد از انتخابات 88 غم انگیز بود و ریزش های مادی و معنوی برایمان درپی داشت، اما باعث خیرات کثیر هم بود و ما را به بازخوانی اندیشه های معمار انقلاب سوق داد تا معیارها را اصیل بدانیم نه افراد را اصالت دهیم؛ گرچه دعا میکنیم، علمی و عملی می کوشیم و با همه حتی هم جبهه ای های مختلف الآرا همفکری و مباحثه می کنیم تا حوادثی مشابه آن دیگر رخ ندهد.

در ایام کنونی نیز این فرصت به خوبی مهیا است که در تلخی آشفتگی بازار و سختی های زندگی مادی و کمرشکن برای سرپرستان خانواده های زحمت کش و کم درآمد -که ولی نعمتان حقیقی انقلابند- به طور کاملا جدی به فلسفه ی انقلاب نسل گذشته باندیشیم و از خود حساب کشیم که انقلابی بودن تا کجا و کی مفید، ممکن و مطلوب است؟ از طرفی کوتاه آمدن از برخی مواضع و وحدت ایجاد کردن کی و با چه کسانی و در چه سطحی نیاز، مجاز و کار راه انداز است؟ واقعا معیار در انتخاب و طرفداری از شخصی چیست و مهم تر از آن وظیفه ی قوم، پس از انتخاب چیست؟  چه اقدامات مستمر و دقیقی برای ثبات قدم و منحرف نشدن انتخاب نیاز است؟ و بسیاری سوالات مبنایی و بینادین دیگری که تامل عمیق، مطالعه ی زیاد و سختی طاقت فرسایی می طلبد؛ لکن خدا را شکر می کنیم که وعده داده است هرکس در راه او محکم حرکت کند و صبور باشد فرج و یاری برای او چه بسیار نزدیک می نماید. 

گهگاه آنقدر در زندگی روزمره فرو می رویم که سیل روزمره گی ما را به حاشیه های پرت می افکند. شکی نیست که جهاداقتصادی مجاهد خستگی ناپذیر می خواهد، مجاهدی که اوج نگاه به دنیا را لمس می کند، «اگر دنیا و لذتهای فانی آن به اندازه بال مگسی در نزد خداوند ارزش داشت شربت آبی از آن به کافر نمی نوشانید.» رسول اکرم (ص) نهج الفصاحه صفحه 298  

هنر مردمان خدا

جنس جنون

کاش از جنس جنون بال و پری بود مرا

مثل سیمرغ ازاینجا سفری بود مرا

 

از همان کوچه که سر می شکند دیوارش

باز در حالت مستی گذری  بود مرا

 

رقص زلفت سر نی دیدم و با خود گفتم

بین هفتاد و دو سر کاش سری بود مرا

 

هیچ پروا دلم از دغدغه راه نداشت

چون تو ای عشق  اگر همسفری بود مرا

 

پیشتر ز آنکه رسد مرگ ، بمیری ، هنر است

کاش ، ای کاش ! که روزی هنری بود مرا